down down down.en nu terug ...

Hoewel de titel van dit stukje niet zo positief klinkt zie ik dat zelf niet helemaal zo.
 #down 1: Na enkele zeer leuke jaren ging het me wat minder voor de wind op sociaal vlak. Sommige loopvrienden stopten, sommige verhuisden en nog anderen vrienden verdwenen helemaal uit het zicht. Nix bijzonder, maar de klap kwam, met enige vertraging zwaar aan.
 #down2: Burnout, het lukte niet om me verder te verbeteren, sterker nog, het opbrengen om te doen wat nodig was om nog enige kans op verbetering te hebben was nergens te vinden.
#down3: Ouder worden is vreselijk ingewikkeld. De vragen die ik mij stel over wat ik wil, hoe erg ik dat wil, zijn er met de jaren niet minder op geworden. Een bestaan met werken en in mijn vrije tijd wat lopen is niet genoeg. Maar zonder lopen gaat het ook niet al te best. Snoepen en je geest verdoven steekt na een tijd ook tegen.

Dus zo kan het niet verder, als je niets wil, dan ben je eigenlijk al -geestelijk- dood. Maar iets echt willen is moeilijk, en komt naar mijn ervaring zelden voor. Vaak willen we ( ik) om externe redenen, om te schijnen, om aandacht, om afleiding van onze innerlijke vlakheid.
Hoewel ik het ook al een tijdje niet meer doe,  was  terug studeren een goede keus, dingen begrijpen dat is iets wat ik wil. Want hoe kun je iets zinnigs vertellen als je niets weet?
Lopen dan, wat wil ik daar mee? Veel wedstrijden lopen dat zie ik echt niet zitten, maar een paar per jaar dat moet toch te doen zijn plus twee keer per jaar een maand er volledig uit ... dat lijkt me al een haalbaar compromis momenteel. De vorm zit wel heel ver weg, ik heb maanden nodig voor ik terug een uithouding heb waar ik vertrouwen uit kan halen.